در خصوص تاریخ تشکیل کلاس‌ها در دانشگاه آزاد خرم‌آباد

در حالیکه داشت نفس نفس میزد ساعت 13.05 سراسیمه وارد کلاسی شد که از ساعت 13.00 شروع شده بود. در حالیکه تنفر و اشمئزار و کینه از لابلای کلمه به کلمه‌ی حرفاش و لحنش میزد بیرون گفت: "همیشه یادم میمونه که ما رو مجبور میکنی اینجوری از پای اتوبوس‌ها بدویم تا کلاس که غیبت نخوریم!!!"  لحنش طوری بود که اگر دستش به من می‌رسید و توانش رو داشت قطعات بدنم رو به تکه‌های مساوی یک سانتی متری تقسیم می‌کرد و جلوی وحوش اطراف دانشگاه مینداخت و بعد هم دور اون وحوشی که داشتن قطعات یک سانتی متری جنازه‌‌ی منو با ولع میبلعیدن آتیش روشن می‌کرد و جشن سرخپوستی راه مینداخت! یا دیگه دست کم منو با شیوه‌هایی که فقط توی فیلمای کوئنتین تارانتینو میشه ازش سراغی گرفت می‌کشت! کور شم اگه دروغ بگم. دقیقاً وقتی میگفت "همیشه یادم میمونه...."  یه همچین حسی توی کلامش بود در خصوص تاریخ تشکیل کلاس‌ها در دانشگاه آزاد خرم‌آباد...

خوانندگان محترم وبلاگ بخصوص قدیمی‌ها، مستحضر هستید که تا کنون فقط برخی از دانشجویان محترم من تحت عنوان «شوالیه»ها هویت مخصوص به خود و متمایز داشتن. شوالیه‌ها کسانی بودن که با وجود همه‌ی مرارت‌هایی که درس برداشتن با من داره و با وجود همه‌ی تلاش‌هایی که لازمه بکنن برای گرفتن نمره‌ی خوب از درس من، چه در طول ترم و چه در ایام امتحان، باز بخاطر دلایلی که خودشون دارن، پیشقدم میشن و خواستار ارائه‌ی درس خاصی با من میشن و گاه انواع سختی‌ها و ملامتها رو در این راه تحمل میکنن. این بزرگواران که از قبل بروز و ظهور داشتن و همه‌تون هم میدونید و احیاناً میشناسیدشون. اما توجه به نحوه‌ی درس خوندن و تلاش برخی دیگه از دانشجویان، امروز بر من مکشوف کرد که قِسم خاصی دیگه از دانشجویان من هم واقعاً سزاوار و شایسته هستن که عنوان مخصوص به خودشون رو داشته باشن و عدم جَعل این عنوان ظلم فاحشی در حق این عزیزان خواهد بود. من هم واقعاً راضی به این ظلم نیستم. این بزرگواران عزیزانی هستن که اونقدر درس نمیخونن که منفی روی منفی جلوی اسمشون شکل میگیره و تکلیف روی تکلیف براشون تلنبار میشه. یه جاهایی که به اواخر ترم میرسه یه دفه هول و هراس ورشون میداره که ای بابا حالا چکار کنیم با اینهمه لکه‌ی ننگی که جلوی اسممون هست. بعد یه دفه دست به عملیات محیرالعقول میزنن. میان تن به معاملاتی میدن که مستلزم این هست که مثلاً به مدت یکهفته هر روز فقط دو ساعت بخوابن در خصوص تاریخ تشکیل کلاس‌ها در دانشگاه آزاد خرم‌آباد...

یکی از بزرگترین افتخارات دنیا برای یه دانشجو اینه که استادش ازش تعریف کنه. اونم استادی که نه تنها براش احترام قائلی بلکه عااااشقانه دوسش داری. استاد رحیمی (همون استاد محترمی که کتابی که همراه با استاد صفایی تحت عنوان مسئولیت مدنی نوشتن الان منبع اصلی مقاطع تحصیلات تکمیلی و دوره‌ی دکتری رشته‌ی حقوق خصوصی هست) یه وقتی توی مکالماتی که توی فضای مجازی جهت هماهنگی‌های جلسه‌ی دفاع داشتیم بعد از خوندن پاسخی که بر ایرادات استادان داور نوشته بودم بهم گفت "شما خیلی دانشجوی خوبی هستید" براش نوشتم استاد باورم نمیشه این جمله رو دارم از زبون شما می‌شنوم. واقعا توی آسمونا بودم و هر آینه ممکن بود از خوشحالی قالب تهی کنم. قلبم توی سینه داشت می‌کوبید و هُرم و ضربان تپشش رو حسسس میکردم. درست مثل کسی که از عزیزترین شخصش یه جمله‌ی محبت آمیز شنیده. با این اوصاف لازم نیست بگم وقتی استاد لطف کردن و این توصیه‌نامه رو نوشتن برام کجای دنیا ایستاده بودم از خوشحالی. کلاً بالاتر از زمین ایستاده بودم و انگار از آسمونا داشتم خودمو میدیدم. استاد رحیمی از اون استاداست که ممکنه بهت هم علاقه داشته باشه ولی هیچوقت برخوردی ازش نمی‌بینی که اینو نشون بده. واسه همین وقتی کوچکترین نشونه محبتی ازش می‌بینی واااقعا وصف ناپذیر هست لذت تجربه‌ی اون لحظه. به خودم میبالم بخاطر شاگردی ایشون. مدتهاست دوست داشتم این شادی رو هم با شما تقسیم کنم و بالاخره مجالی فراهم شد خوشبختانه.  امیدوارم برای شما هم انگیزه‌ای باشه که در راه کسب علم سر از پا نشناسید و قدر استادای خوبتون رو بدونید. لذتی که در علم هست بخصوص در علم حقوق توی هیچی دیگه نیست بدون تردید. در خصوص تاریخ تشکیل کلاس‌ها در دانشگاه آزاد خرم‌آباد...